Alles wat licht is - WES 4

We klommen in het donker naar boven. We krijtten onze handen en we gooiden een handvol over onze schouder. Toen de schijnwerper ons ving, werd het muisstil. Ik vergat gewoonweg wat er kon gebeuren. De nok was hoog, natuurlijk. Maar wij konden niet vallen.

De flaptekst had mij meteen overtuigd. Alles wat licht is, van Marleen Nelen moest en zou ik lezen. Zo gezegd, zo gedaan. Ik bestelde het boek en een paar dagen later kon ik het in mijn handen nemen. Vol spanning begon ik te lezen. De intro begon zeer belovend. Dit wordt een geweldig boek, dacht ik in mezelf.

Tjiens… hoofdstuk één was wat teleurstellend. Hoofdstuk twee zal wel wat beter zijn, nam ik mezelf voor. Na hoofdstuk zeven was er nog geen spoor van verbetering. Waarom heb ik mij zo vergist in het boek? Het leek zo veelbelovend.

Luca

Het boek komt meteen hard en veelbelovend binnen.

Een kleine baby, achtergelaten in de sneeuw en bij ijzige temperaturen voor dood achtergelaten, wordt opgevangen binnen een circusfamilie. Die kleine baby is Luca. Luca groeit op met Berio. Luca en Berio vertrouwen elkaar blindelings, ze zijn als broers voor elkaar. Samen brengen ze een van de spectaculairste acts van het circus: de luchtacrobatiek act. Hoog in de lucht met enkel een trapeze en elkaar doen ze vol vertrouwen levensgevaarlijke stunts. Ze hebben een enorm sterke band, die niemand kan kapotmaken. Of dat denken ze toch…

Op een dag komt Luca een jonge fotografe tegen die moet zich schuilhouden voor de agenten van Mussolini. Het kleine, Italiaanse circus heeft al genoeg moeite om rond te komen door het strenge bewind van Mussolini. Laat staan dat één van de acrobaten dan nog verliefd wordt op iemand die door Mussolini gezocht wordt.

Luca raakt tot over zijn oren verliefd op Yulia, de fotografe en voor het eerst in zijn leven vertelt hij niet alles aan Berio. De band en het vertrouwen tussen de broers begint te wankelen, maar voor die spectaculaire acts uit te voeren, is vertrouwen enorm belangrijk.

Gaat Luca het circus en zijn band met Berio in de problemen brengen? Wie zal het zeggen… ik ga het alvast niet verklappen. Daarvoor moeten jullie het boek zelf lezen.

Teleurgesteld

Dat het boek mij totaal niet lag, kon ik niet onder stoelen of banken steken. Ik begon telkens weer met een luide zucht te lezen. Mijn hoop dat het boek beter werd, had ik al opgegeven. Ik bleef op mijn honger zitten bij dit boek. Waarom? Ik zou het oprecht niet weten. Het voelde voor mij als een enorm langdradig verhaal. Ik heb nog nooit een boek met zoveel tegenzin gelezen.

Ik begrijp het nog steeds niet. Alles aan dit boek schreeuwt ‘SIEN! Lees mij!’. Het is zo’n boek waar ik altijd met een gerust hart naartoe kan grijpen, omdat ik weet dat ik verzot ben op dit type boek. Ik kan mijn vinger er ook niet opleggen, waarom ik het geen goed boek vond. Ik voelde het gewoon niet. Radeloos ging ik op zoek naar reviews. Ik moest de reden vinden, waarom ik geen connectie met het boek vond.

Ik kwam uit bij onderstaande review van Elke Verhulst.

Dit is een zeer sterk verhaal waar tieners, maar ook volwassenen, van kunnen genieten. Het is geweldig hoe we meegenomen worden in de leefwereld van Luca. Je kruipt echt in zijn gedachten en leeft met hem mee. Het verhaal is al van in het begin sterk. Eerst krijg je een stukje te verwerken van een dramatisch ongeluk dat later in het boek, en ook later in de tijd, een rol zal spelen. Daarna start het terug in de tijd met het verhaal hoe Luca als baby gevonden is. Dit zijn zo’n twee mooi vertelde stukjes dat ik al helemaal verkocht was. En ook de rest van het boek stelt niet teleur. Sommige scènes zijn heel beklijvend en blijven nazinderen. Zo ben ik fan van de fragmenten waarin Luca werkt en speelt met zijn eigen gemaakte kleine minicircus. Het geheel is een krachtig verhaal over liefde, doorzettingsvermogen, wilskracht, … dat niemand onberoerd zal laten. – Elke Verhulst

Niemand onberoerd zal laten? Elke, ik moet eerlijk bekennen dat je gelijk hebt. Ik ben compleet beroerd en de kluts kwijt. Waarom vond ik het boek maar niets. Elke en enkele andere reviews maakten me niet wijzer. Iedereen is vol van het boek en ik zou ook vol van het boek moeten zijn. Waarom ben ik dat dan niet?

Gefrustreerd moet ik dan ook nog toegeven dat het boek zich perfect leent tot het schoolse gebeuren. De geschiedenis van Italië met Mussolini als leider komt duidelijk aan bod, ideaal voor het vak geschiedenis. De ontwikkeling, vertrouwensbreuk en veranderende gevoelens van de personages zijn zeer herkenbaar voor leerlingen. Hierover zou perfect een klasgesprek ingepland kunnen worden. Een perfect boek, zou je toch denken. Ik dacht het ook en zie mij hier nu, compleet met verstomming verslagen, zitten.

Desondanks dat ik nooit eerder zo’n vervelend gevoel had bij een boek, omdat ik niet kan plaatsen wat ik niet leuk vond, zou ik het boek toch op mijn leeslijst zetten. Niet alleen omdat een leerling mij dan misschien kan vertellen wat er nu net niet goed is aan het boek, maar ook omdat ik ervan overtuigd ben dat sommige leerlingen dit boek mogelijks wel goed kunnen vinden.

Ander en beter

Ander en beter, die uitdrukking past perfect bij de les die ik geleerd heb. Ik grijp vaak terug naar mijn ‘veilige’ boeken. Boeken waarvan ik zeker ben dat ik ze leuk ga vinden, net omdat ze vertrouwd zijn. Mijn belangrijke inzicht is om niet altijd vast te houden aan een bepaald genre of type boek. Want deze kunnen soms ook wel eens teleurstellen. Misschien ben ik gewoon uitgekeken op dit type boek, je ne sais pas. Ik ga mij nu compleet openstellen voor een ander genre en mogelijks een beter genre voor mij in mijn huidige lees- en levensfase.

En euhm… als iemand zich geroepen voelt om het boek te lezen en mij uit mijn lijden te verlossen, be my guest!

Bron afbeelding: Schutterstock

Ben jij een type lezer die steeds aan hetzelfde type boek grijpt?

Groetjes Sien